Hayatın bir oyun olduğunu fark ettiğinde, dikkatsiz olman anlamına gelmez. Sonunda samimi oluyorsun. Hayata tutunmayı bırakıyorsun. Sonuçları zorlamaya çalışmayı bırakıyorsun. Zaten olanlarla ritmde oynamaya başlıyorsun. Evren hiç bu kadar ciddiye alınmasını istememişti. O ciddiyet, zihnin hayata koyduğu bir şeydir; giydiğini unuttuğu bir kostüm gibi. Bir oyun, sona mümkün olan en hızlı şekilde ulaşmakla ilgili değildir. Eğer mesele buysa, en iyi müzik parçası önce biten olurdu ve en iyi dans en kısa adımları olan olurdu. Ama kimse son poza ulaşmak için dans etmiyor. Dans etmek için dans ediyorsunuz. Aynı şekilde, hayat çözülmesi gereken bir sorun değildir. Yaşanması, keşfedilmesi ve tadına bakılması gereken bir deneyimdir. Kazanmak oyundan kaçmak değildir. Kazanmak, bundan keyif alabileceğini fark etmektir. Korkularınla, geçmişinle, statürünle ya da hikayenle çok güçlü bir şekilde özdeşleştiğinde, karakter değil, gözlemci olduğunu unutuyorsun. Sonra her engel bir davet değil, gerçek bir tehdit gibi hissettiriyor. Ama kim olduğunu hatırladığında, hayatın zorlukları ilginç ve eğlenceli bulmacalara dönüşüyor. Başarısızlık geri bildirime dönüşür. Değişim eğlencenin bir parçası haline gelir. "Ya işler ters giderse?" diye sormayı bırakıyorsun ve "Ya denersem ne olur?" diye sormaya başlıyorsun. İşte bir sır. Oyunu kontrol etmeyi bıraktığınız anda, oyun sizin aranızda harika bir şekilde oynamaya başlar. Akıyorsun. Doğaçlama yapıyorsun. Bir sonraki hamleye tüm tahtayı görmeden güveniyorsunuz. Hayat en iyisi, hafif oynadığınızda, merak, mizah ve hayranlık duygusuyla oynanır. Evren seni test etmiyor. Seninle dans ediyor. Ve her zaman öyle oldu. Karakterinizin doğumundan önce ve ölümünden sonra, sonsuz kozmik dans devam eder. İçindeki çocuğu uyandır. Daha fazla oyna. Bu oyunun tadını çıkarın. Seni seviyorum. - Sensei